Karanlık sanat 1.Ders((tüm sınıflar ortak))

Gıcırdayan kapının sesi her ne kadar kulak gıcırdatıcı olsada o lanet dolu cehennem boyutundan kurtulduguna yinede şükrediyordu.Ne Kronos nede Fafner bir şekilde yenişememişlerdi.Tam olarak hatırlamıyordu evet ama cehennem Fafner'in eviydi.Demon formda gecirdiği zaman cok olduğu için gözlerinin rengi değişmiş kırmızı olmuştu.Saçları griye dönmüştü.Biraz dikkatli bakılır ise geri geldiği anlaşılabilirdi.Hiç kendinden ödün vermeden gözlerindeki gözlüğü çıkartıp masanın üstüne koydu.Uzun deri kabanını ise hemen yakınında duran askıya yerleştirdi.''Ahh evet sizi gibi ufacık tefecikler.''hafiften gülümsemişti.''Belki birkaçınız beni tanıyor veya tanımıyor,bu onemli değil.Önemli olan neden burada olucağımız.''bu sözleri tahtanın karanlık sayfalarına kazımıştı tebeşir ile.Sandalyesine oturup bacaklarını masaya atmış gazate okuyordu.Sınıfın dolmasını beklemeye koyulmuştu resmen

Sona yavaş adımlarla yeni dersin sınıfının yolunu tutmuştu.Uykusunu alamadığından mı yoksa kafası dalgın olduğundan mı bilinmez üstünde fazla bir karamsarlık vardı.Sanki biri elinde neşe emme süpürgesiyle gelmiş ve bütün neşesini yok edip yerine karamsarlık yerleştirmişti.Adımlarını birbiri ardından sürüyerek boynu bükük şekilde ilerliyordu koridorlarda.Arada bir kapıların önünden geçerken kafasını kaldırıp bakıyor,sınıfı arıyordu.
Nihayet sınıfı bulduğunda içeriye dorğ tedirgin bir adım atıp kafasını kaldırdı.Biraz erken gelmiş gibiydi sınıfta pek kimse yoktu.Tekrar geldiği gibi ayaklarını sürüye sürüye ortalardan boş bir sıraya oturdu.İlk önce sıraya kapaklanıp uyumak istiyordu ama kim var kim yok diye kafasını kaldırıp etrafa bakınmaya başladı.Masada gördüğü kişinin bir an Fafner olduğunu sandı.Ama hafifçe kafasına vurarak bunun mümkün olmayacağını düşündü ve sıraya kapaklandı.Hem Fafner'ın saçları giri değildi...Yoksa öyle miydi?Hızla kafasını kaldırdı ve gözlerini ovuşturdu.Evet orada bacaklarını masaya atan kişi Fafner'dı.Ama bu nasıl mümkün olabilirdi ki? O savaş esnasında...Kafasını umutsuzlukla salladı."Aaah!Bu okulu anlamıyorummmm!"diye sayıkladı tekrar kafasını sıraya gömerken.Evet o okul normal bir okul olmayabilir ve masa oturan kişi okuldaki anormallere göre daha da anormal olabilirdi ama..."Amaaan artık düşünmüyorum yaa!" Kafasını tekrar kaldırdı ve sınıfın dolmasını beklerken bir defter çıkarıp bir şeyler karalamaya başladı.

Gözlerini gazatesinden alarak,kıza dikmişti.Evet gayet iyi tanıyordu o kızı-az da olsa-ama biraz eğlenmenin mahsuru yoktu yinede.Bu halinde kolayca tanınacak gibi değildi.gri saçları kırmızı gözleri ile farklı biri gibiydi.Gazatesini gözlerinin önünden hafifçe cekerek seslendi.''Çok fazla karalama yapıyorsunuz genç bayan.Biraz ara verip başka şeylerle uğraşın,bu sene ne tür bir ders işliyeceğimiz mesela.''Sesi biraz farklılaşmış gibiydi,gerçi kendi bile bunun farkında değildi.gazatesini masanın üstüne bırakmış.Ayaklarını indirmiş,masasına yükleniyordu.Kırmızı cehennem gözleri ile gelecek olan cevabı beklemeye koyulmuştu.en azından birkaç kişi daha sınıfa geldikten sonra derslere başlıya bilirdi,şimdilik eğlenmeyi seçmişti o kadar.

Sona ensesinde kaşınma tarzı bir şey hissetti.Birisi kendisine baktığında hissettiği türden bir kaşıntı.Burnu neredeyse deftere değecek uzaklıktaki kafasını sıradan kaldırdı ve etrafa bakınmaya başladı.O sırada masada oturan ve Fafner olduğunu düşündüğü adamın konuşmasıyla ona döndü.Sona'nın bir an tüyleri diken diken oldu.Nedense profesörün dersiyle son derece uyumlu olduğunu düşündü Sona.Kafasını biraz daha kaldırıp onu dikkatle dinledi.Daha sonra küçük bir nefes alıp konuşmaya başladı. "Emm doğru söylemek gerekirse dersiniz hakkında pek bir fikrim yok.Karanlık Sanat diyince aklıma zifiri karanlıkta küreler falan geliyor ama ne kadar doğru bir yaklaşım bilmiyorum.Açıkçası derse başlayınca sizin anlatacağınızı düşünmüştüm."Elindeki kalemi zaten düzgün olan saçlarının arasını açmak için kullanıyordu.Genelde düşünürken elleriyle yada saçlarıyla oynamayı severdi ve artık bu bir refleks haline gelmişti.Ne yaptığını fark edince elini tekrar yavaşça sıraya koydu.Evet onun hala Fafner olduğunu düşünüyordu ama gri saçları ve cehennem aynası gözleriyle ona o kadarda benzemediğini düşündü.Ama yinede yüzlerini yan yana koyunca gerçekten çok benziyorlardı.Bir süre sonra profesörün Fafner'ın bir yakını olduğu düşüncesi aklına yerleşti.Bu olabilirdi değil mi?Düşünceler kafasından geçerken hala profesöre bakıyordu.Bunu sormak için ağzını açtı ama sonra vaz geçti.İlk günden rezil olmasa iyiydi.Sonra tekrar ağzını açtı."Emm bari yaklaşımım doğru mu?Zifiri karanlık küreler falan?"Evet bunu cidden merak etmişti çünkü aklına başka bir şey gelmiyordu bu dersle ilgili.

Hafiften gülümsedi sadece,Karanlık küreler ve zifiri karanlık,ne kadar da alaycıydı onun için.Yavaşca masasından ayağa kalktı,''Biz burda ne imitasyon nede buna benzer bir ders işlemiyeceğiz,Küreler şunlar bunlar,hikaye.Fakat bunlara karşı aynı şekilde ters etki yapabilecek şeyler öğreniceksiniz.''sınıfta duran tek tük kişilere bakıyordu da,hepsi baskından izlerle doluydu.Kronos'un küresi hepsinin aklını karıştırmış olsa gerekti.Kara tahtanın önünde birkaç kez gitgel yaptı,cebinden ufak bir not defteri çıkarttı ve aklında olabilecekleri not ediyordu.''Genç bayan isterseniz karanlık sanatlara karşı ne gibi bir savunma yapabilirsiniz bir görelim,gönüllü olurmusunuz.Derse biraz erken başlamak istiyorum.??''demişti ve oldugu yerde durup gelecek cevabı bekliyordu.

Sona profesörden gelen cevabı dinledi.Evet tahmin ettiği gibi dersin pekte karanlık kürelerle alakası yoktu.Ama ne yapabilirdi ki!Aklına sadece o gelmişti!Ve evet daha ilk dersten rezil olmuştu.Kafasını hafifçe salladı.Bu Sona'ydı sonuçta.Rezil olmazsa olmazdı ki!Tam tekrar defterine dönecekken kafasını yeniden kaldırmak zorunda kaldı.Profesörü biraz daha açılmış gözlerle dinledi ve konuşması bittikten sonra hafifçe yutkundu.Karşısındakinin Fafner'a benzemesi bile onu tedirgin ederken hiç bilmediği bir derste kalkıp hiç bilmediği bir şekilde kendisini hiç bilmediği bir profesörden mi koruyacaktı."Aaaah bu sefer fena pisliğe battım!"diye içinden feryat etmekten çekinmedi.Ama daveti geri çevirme gibi bir niyeti de yoktu çünkü neler olacağını merak ediyordu.Eğer bu durumda kendisini biraz olsun koruyabilirse son derece memnun olacaktı kendisinden.Elindeki kalemi bırakıp oturduğu sıradan kalktı."Şey.Olurum tabi.Emm her ne kadar ne yapmam gerektiğini bilmesemde duruma göre kıvırmayı deneyebilirim sanırım.Dediğim gibi en azından denerim."Küçük bir nefes aldı.Profesörün yanına gitse mi gitmesemi bilemedi."Ne yapmam gerekiyor?"Ne yapması gerktiğini bilmediğinden kararsız bir şekilde sırasının önünde ayakta dikiliyordu Sona.Ama rahatlamaya başlıyordu.Çokta kötü olamazdı sonuçta bu bir dersti değil mi?Karşısındaki ne yaptığını bilen bir profesör ve Sona'da üçüncü sınıftaki bir öğrenciydi sonuçta.

Gözlerinin içinden gelen alevin parlaklıgı vardı yüzünde,parmak ucunu hafifce kaldırdı.''Sadece kendini sanıl savunabilirsen,neyle savunabilirsen,yeterki savunabil ve acı hissetme.''dudaklarından fısıldayan sözcükler,kendinin bile duyamayacagı kadar hızlı ve sessizdi.Parmaklarının ucundan bir ok gibi görünen karanlık bir duman yollamıştı ve hemen ardına''Kendini savun yoksa biraz acıtabilir.''demişti sadece ve ne yapabileceğini bekliyordu.Bu çok basit bir elemantalle birleştirilmiş zararsız bir nüyüydü sadece,parmak uçları yardımı ile bedenden süzülerek rüzgara karışan karanlığın bir biçim almasıdır,ve vurdugu kişiye doğrudan çarparsa 1 metre geriye atabilir.Ancak özel yanlarıda vardı tabi,her karanlık sanat büyülerinde oldugu gibi bundada bir hile mevcuttu.Dogrudan çarptığı sanılır ve çarptıktan sonra darbe indirir.Vucudun belli başlı noktalarına bir ısırık gibisinden acı verir.Bir şeye fırlatılan bu büyü ilk önce çarpıp dağılır ve sonradan dağılan dumanlar her noktadan belli başlı bölgelere ısırık acısında darbe indirir.Ama zeka sınamak için harika bir büyüdür.

Sona profesörün bir şeyler mırıldandığını fark etti ve daha sonra parmaklarından karanlık oka benzer bir şeyin oluştuğunu ve kendine doğru gelmekte olduğunu fark etti.Daha sonra Profesörün sesini duyduğunda "Tabi ya söylemesi gerçekten kolay" diye bir yanıt verdi.Açıkçası ne yapması gerektiği hakkında pek bir fikri yoktu ama paniğe kapılmadı.Öyle ilginç bir kişiliği vardı ki kriz anında paniğe kapılmak yerine daha da rahatlardı.Parmaklarını kıtlatarak ekipman değişimi yaptı.Elinde Zeyna'nın sahip olduğu türden yuvarlak demir şeyler vardı.Onlardan iki tanesini gelen oku aralarına alabilecek şekilde yolladı.Onların özelliği etki alanına aldığı şeyin enerjisi her ne olursa olsun emebilmesi ve bağlantılı olduğu zırha iletip kişinin zihinsel gücünü arttırabilmesiyle alakalı bir şeylerdi.Zihinsel gücün artmasıyla hem gücüne daha fazla kontrol edebilir hale gelirdi kişi hemde gelen fiziksel saldırılara karşı kendisini psikolojikmen hazırlayabilirdi.Acı duymayacağına dair vücudunu ikna eder ve en azından çok daha az bir acı hissederdi.Sona bunu normal zamanlarda da kullanırdı zırhı ve halkaları olmadan.Bu sefer daha çok işe yaramasını umuyordu.Aslında aklına gelen tek şey buydu ve yapamazsa ne olurdu pek bir fikri yoktu.

Sadece gülümsemişti.bir tür nesne her ne olursa olsun karanlık sanatın hileli güçlerine karşı cok zor durumda olurdu.Ki öylede olmuştu,Ok iki demirin arasında aniden patlayıp genişledi ve karşıdaki kişinin bedeninin profil olarak basından kollarından bacaklarından darbe indirmişti.''Bakın genç bayan bu büyünün adı Caecus Capio'dur.Kranlık sanatın kullanılan neredeyse bütün büyüleri ölmüş bir dil olan Latinceden gelmektedir bu büyünün dilimiz karşılığı görünmeyen saldırıdır.Evet isimleri biraz saçma olabilir.ama kullanış acısından böyle keşfedilmiştir.eğer büyülerde ustalaşabilirseniz-son sözünü sınıftaki meraklı gözlere dönerek baskın bir sesle söylemişti-hiç dudak kıpırdatmadan seri saldırılar yapabilirsiniz.Genç bayan oturabilirsiniz,ve birde şu hepiniz için gecerli ki,eğer karanlık sanat bilmiyorsanız asla karşı koymayı denemeyin direk kaçın ve yapılan büyünün size vurmasını engelleyin.Her karanlıkta bir ışık vardır,fakat ışıgın oldugu yerde de karanlık vardır.Eğer kişi karanlığın iradesini çok iyi kullanıyorsa ışıgın gücünü bir karanlık küre-sonaya dönerek söylemişti-yardımı ile köreltebilir ve kendi yararına kullanabilir.Unutmayın,aslında herşey sizlerin çalışmak zorunda olan beyinlerinize kalmış.Son aldığım duyumlara göre-burda komedi onun için başlıyordu.-bir lord tarafından okul basılmış ve resmen kıyım yapmış,bir ögrencinizle birlikte ise aniden gözlerden kaybolmuşlar.Ama bu derslerden sonra herkes tatmin olucaktır ve zamanla Karşı durmayıda öğreneceklerdir.Şimdi karalamaya devam.''demiş ve gülümseyerek masasına yönelmişti.Eline gazetesini alıp okumaya devam etti.Gelecekyeni kişileri merak ediyordu.

Okulun hasar görmüş koridorlarında kimliksiz ayak sesleri yankılanıyordu. Sağ elinde büyük beyaz bir çanta tutuyor her adımında metalik şıngırtılar duyuluyordu. Sayipsiz ama tanıdık aslında bir o kadar yabancı bir sesti bu. Dersliklerin olduğu bölüme döndüğünde bir anda son bir şıngırtıyla duraksadı. Koridor karanlıktı bu güne kadar hiç görmediği bir karanlık. Garip bir his bütün bedenini elegeçirmişti adeta. Ardından bir gülümseme parıldadı karanlık koridorun başında. "Anlıyorum." gülümsemesi bir an koridoru aydınlatır gibi oldu. Elindeki çantayı duvarın yanına bıraktı. Ardından belindeki katanaların bağını çözüp belinden çıkardı. Onlarıda duvarın yanına, çantasının üstüne bırakmıştı. Koridora doğru bir kez baktı ve yavaş adımlarla yürümeye başladı. Ayak sesleri bir anda yok olmuştu sanki hiç var olmamış gibi yürüyordu. Sessizdi. Yavaşça ilerlemeye devam etti. Bir anda durdu. Aynı his tekrar bütün belliğini ele geçirmişti. Ve bu sefer hissin kaynağını tamamen belirlemişti artık. Başını yavaşça sağa çevirdi. Evet bu hise her ne neden oluyorsa içerdeydi. Kapı açıktı ve içerde bir takım konuşmalar duyuluyordu. Bir an ilgisini tamamen bu duruma kaptırıp bir süre olan biteni seyretmek isteyerek kapının önüne doğru ilerledi. Kapının girişinde durup sırtını duvara yaslayarak olan biteni izlemeye başladı. Sınıfta bir kaç kişi haricinde kimse yoktu. Ders başlamamıştı anlaşılan. Fakat genç bir profesör kız bir öğrenciye özel ders veriyordu anlaşılan. Gülümsedi... Bir süre kalıp izleyecekti anlaşılan. En azından bu hissin nedenini anlayana kadar. Sınıfa bir göz gezdirdi. Sınıfta pek ekipman olmasada olan şeyler lanetli bir auraya sayipti adeta. Ardından profesörün parmağından bir şey çıktığını fark etti. Bir anda yüzünde ki gülümseme silinmiş bakışları ciddileşmiş bütün dikkatini "o şeye" vermiş bir vaziyette izliyordu. Kızın elinde çemberimsi bir şey oluştuğunu gördü. Hızlı "o şeye" doğru yolladı elindeki nesneyi. Bilmiş bir ifadeyle fısıldadı "Faydasız. Bir şekli veya hacmi yok. Sadece görüntüden ibaret." ardından gülümseyerek devam etti "Durdurma işi size kalıyor anlaşılan genç profesör." gözlerini kapayıp profesörün yapacağı hamleyi beklemeye koyuldu. Kızın çıhlıhıyla açmıştı gözlerini. Yüzünde şaşkın bir ifade vardı. Profesör böyle bir saldırının kıza çarpmasına izin vermişti. Bir şey yapmak istedi ama neler olacağını görme arzusuna yenik düşerek izlemeye devam etti. Profesöz uzun ve sıkıcı bir konuşma yapmıştı.Konuşması bitince gürültülü bir kahkaha ile yerini belli etmişti. "Yanılıyorsunuz profesör. Söylediğinizin aksine karanlığın içinde ışık yer alması mümkün değildir. Çünkü ışık gldiğinde karanlık gitmeye mahkumdur. Bu durum diyer türlüde aynıdır.Ayrıca biraz kullandığınız tekniğe değinmek istiyorum. ışık ve karanlık bunlar bir enerji kaynaklarıdır. Siz bu enerhiyi kullanarak bir moleküler ayrışmaya neden oldunuz. Bu tür bir ayrışma olabilmesi için atomların ciddi düzeyde bir enerjiye ihtiyaçları vardır. Bu enerjiyi sağlayabilmek için karanlığı sıkıştırdınız. Etkili ama kusursuz değil. İsteseydim o tür bir saldırıyı havadayken ışıkla nötürleyip yok edebilirdim. (+) ile (-) birbirini eşitlemesi gibi düşünebilirsiniz. Zaten siz buraya kadar biliyorsunuzdur. Bilmediğiniz kısım ise..." sesi ciddileşmişti. Tepkisini belli eden saldırgan bir ses tonu vardı. Konuşmasına devam etti "...onun kıza çarpmasına izin vermeniz. Bu kabul edilemez! Bu ufak bir acıdan daha fazla. Bunun enfeksiyona neden olabileceğini bilmeniz gerekiyor." bakışlarını acı çeken kıza çevirmişti. Bir süre ardından kızın acısı bir anda yok oldu. Bu profesörün uyguladığı tekniğin tam zıddıydı. Çevredeki ışığı gerekli bölgelere yohunlaştırarak gerekli enerjiyi oluşturmuş. Bu sayede moleküler birleşmeye neden olmuştu. Başını yavaşça iki yana salladıktan sonra gözlerini kapayıp profesörün kendini nasıl savunacağını beklemeye başladı.

Başını sola doğru döndürdüğü anda çocuga söylece bir baktı,hafif bilmiş edası vardı yüzünde.''Genç adam saldırı zararsızdır,bu arada nasıl nötr yapabilirsin acaba unu benim karşımda da göstermeni isterim.Ama uyarmam gereken bir konu var,sırtındaki kanatların çürümeye başlıyabilir.''fafner bundan nefret ederdi.Kim sanıyordu bu herif kendini.Evet fafner eskisi gibi değildi,hali tavrı daha da oturaklıydı,ve her konuda daha da ciddi idi ve bu cocuga birinin karanlık ile oyun olmuyacağını anlatmak vebir ders vermek gerekiyordu.Tabi eğer o cocuk karsısına çıkıcak cesareti bulabilirse.

Profesörün sözlerinin ardından içini kıpraştıran bir heyecan fark etti. Biri ona meydan okuyordu. Bu onu her zaman heycanlandırmayı başarırdı. Yaslandığı duvardan uzaklaşarak doğruldu. Bir kaç adım yürüdükten sonra durdu. Profesöre gözlerini dikmiş bakıyordu. Ellerini kaldırıp yakasına götürdü. Gözleri hayla profesördeydi ve bakışları rahatsız ediciydi. Hızlı bir hareketle üzerinde ki pardesüyü çıkardı. Pardesüyü sağ elinde tutuyordu. Bir an bakışlarını çevirip bir kaç adım mesafedeki masaya yöneldi. Pardesüsünü bıraktıktan sonra eski konumunu alarak yüzünü profesöre döndü. Ellerini iki yana açarak "Neyin varmış bir görelim." sözcükleri ağzından dökülürken gözlerinden duman misali tüten ışık dikkati üzerine toplamayı başarıyor ve aynı zamanda gücünün bir göstergesi rolunü üstlenirken çevresini de etkilemeyi başarıyordu.

Fafner öylece bakıyordu,ne yapıyor du diye.bir taraflarını yaralatmak istiyordu galiba.Şimdi yapacağı şey ögrencinin canını fena halde yakıcaktı,bunun farkındaydı.Gözlerinden çıkan siyahımsı auranın birtek farkında olan kendisiydi.İki elini avuçları yukarıya doğru olmak üzere havaya kaldırdı.Kollarını sıvayarak mühürleri ortaya çıkmıştı.Dudaklarından ise şu büyülü sözler dökülmüştü''Bakalım senin nelerin varmış.Obscurus sphaera''evet bu bir karanlık küreydi,direk olarak kişiyi içine hapis eder ve bedeninindeki tüm ışıksal enerjiyi içine çekip kendi lehine karanlığa gömer,böylece küre gitgide büyür ve içinde kalındığı sürece,yapılan kişinin vucudu çürümeye başlar tüm enerjisi emilir.Bu büyüden kaçmak ise imkansızdır,tek yolu mükemmel bir güçle küreyi yollayan kişi ile birlikte cehennemin kapısını açarak küreyi yok etmektir.Küreye magruz kalan kişi içinde olduğunda etrafındaki zaman durur ve yapan kişi ile etkilenen kişi olayı görebilir.Gözleri o anda körleşir ve asla açılmaz,Kişi küreden asla kaçamaz etki alanı ve çevresi ışıktan beslenir ve aldığı her ışığı kendi enerjisi ile karanlığa bürüştürür ve çürütür.Bu gibi bir büyüyü yapabilmek için karanlık sanatlarda master olabilmek gerekir,bir lord veya Fafner gibi.Karanlık santın her büyüsünde olduğu gibi bunda da bir ek kazanç vardır,kör olan kişiye istediğin halde saldırabilirsin fakat o kişinin mistik bir görüşü varsa bu uzayabilir.Ama en fazla 10 saniye kadar uzar,çünkü etki altına alınmış kişi çürümeye başlar ve enerji kaybeder.
Fafner büyülü sözleri söyledikten hemen sonra küreyle birlikte çocugu karanlığın uçsuzuğuna boğmuştu.Çocuktaki potansiyelin farkındaydı.Bedeni karanlık kürenin içinde iken bir güneş gibi parlıyordu fakat büyünün gücü etkisini göstercikce bu güç azalıyordu ve git gide çocugun bedenindeki güç tükeniyordu.Küre ise gittikce daha da büyüyordu ve etkisi artıyordu.İçindeki karanlığı ile ortaya çıkıp ışığın gücü ile iyice besleniyordu.

Profesörün güçlü olduğunu biliyordu fakat kendisi dönemin başından beri bir çok karanlık güçle baş etmiş, hepsinin üstesinden gelerek hayatta kalmayı başarmıştı. Profesörün saldırıya hazırlandığını fark ettiğinde yere daha sıkı basarak gelebilecek her türlü saldırıya karşı hazırlıklı bir şekilde beklemeye başladı. Dudaklarından dökülen kelimeleri okurken şok olmuştu. "Karanlık küre? Ohh.. hayır!" bu büyüyle daha 3 gün önce karşılaşmıştı. Ama o zaman karşı bir aydınlık küre oluşturacak güce sayipti ve fazla zorlanmadan iki kürenin birbirini yutarak yok etmesine neden olmuştu. Fakat ne bir aydınlık küre yaratacak zamanı nede karşılaya bilecek enerjisi vardı.Hem eyer böyle bir teknik kullanırsa kürelerin birbirini yok ettiği anda müthiş bir patlama olacaktı ve bu patlama büyük olacasılıkla akademiyi haritadan silecekti. Aklına tek bir fikir geliyordu; "Sıfır noktası" bu güçle içinde ki ışığı karanlıkla nötürleyerek tamamen nötr düzeye gelip saldırıdan hasar almadan kurtulabilecekti. Fakat bu teknik onun bilincini kaybetmesine neden olacağı için son çahre olarak kullanılacak bir teknikti. Profesör sözcüklerini tamamladığında Daniel ellerini kalp hizasında birleştirerek güçlü bir sesle haykırdı "Punctum Nihil!!" sözcüklerini tamamladığında çoktan küre etrafını sarmıştı. Artık tek yapabileceği tekniği en iyi şekilde yerine getirerek yeterli olmasını ummaktı. Vücüdundan sızan ışık bir görünüyor ardından yok oluyordu. Adeta bir flasher gibi ışığı yanıp sönmeye başladı. Bu teknik onun vücudunda ki ışığı etrafında ki karanlık küreyle değiştirerek (+) ve (-) hale geçiyor, tamamen sıfırlanıp nötr olacağı anı bekliyordu. Bir kaç saniyenin ardından kürenin dışından görünen ışık tamamiyle yok olmuştu. Fazla geçmeden kürenin içinden yürüyerek çıkmaya başladı. Yürürken yüzünde alay edici bir gülümseme vardı. Kendini zorlayarak kesik bir sesle konuşmayı denedi"Bu... Oldukça iyiydi.".Kürenin etki alanının dışına çıktığında bilincini kaybedip yere yığıldı.

Fakat birden farketti ki Daha fazla enerji kullanıp küreyi devam ettirirse çocuk ölecekti.Bu yüzden Küreyi iptal etti ve vucudunun neredeyse heryeri nerdeyse çürümüye başlıyacak olan çocugun yanı başında eğilerek gözlerine bakıyordu.Sınıfta bulunan bir kaç kişi küre yüzünden ne haraket edebilmiş nede olanları görebilmişti.Fafner ise şimdi aklını kurcalıyordu.Aklında güzel bir iyileştirme büyüsü var gibiydi.Avuçlarını çocuğun üzerinde tutarak Şu sözleri fısıldadı dudaklarından''Lux renovatio''bu bir tür ışıksal iyileştirmeydi ve bedenin eski ışık gücünü yapan kişinin yaşam gücünden çalarak iyileştirirdi.Ama Fafner onun hafızasını yok etmek istemezdi.Bu yüzden büyüyü sürdürdü.Bittikten sonra gözlerini aralıyan çocuk yerde hemen gözleri önünde Fafner'in kırmızı gözleri ile karşılaşmıştı.''Sanırım potansiyelin var,ancak geliştirmen gerekiyor.Eğer küreyi devam ettirseydim karşımda ölebilirdin.Şimdi kalkta bir sıra seç kendine.''Demiş ve kollarından tutup ayağa kaldırmıştı.''Herşey sabırdan ibarettir gençler,karşınızdaki rakibi asla küçümsemeyin,eğer küçümserseniz yenilen taraf siz olursunuz.Biraz önce senin dediğin gibi genç adam bu iki taraf iki yönlü birbirleri ile sürekli bir savaş içindedir.Biraz önce yaşadıgın şey,ışıktan beslenen bir büyüydü ve sanatımızın en güçlüsüdür.Bir Karanlık Lord karşısında dahi işe yarar.Tabi bu büyüye eş değer bir ışık büyüleride vardır.Ama benim dersim şuan aydınlık sanatlar değil.O büyüyü ise çok nadiren hatırlarım ve şimdiye kadar deneme fırsatım olmadı.Ancak bildiğime göre yapıldığı kişinin bedenini noksanlıktan ibaret ederek tüm karanlığı öldüren beyaz ve saf bir cennet gücüdür.Bu arada genç adam sana daha sonradan yaptığım büyü bir tür aydınlık büyüsüydü,her ne kadar karanlık sanat Profesörü de olsam aydınlığa ihtiyac duyarım.''demişti ve tekrardan Daniel'e yaklaşarak kulağına fısıldadı''Eğer hafızanla ilgili bir sorun olursa bu gece odamı ziyaret et ve bana şunu söyle iyi değilim.''dedikten sonra doğrulup ve karanlık bir dumanlaşmadan sonra masasında belirip gazatesinin sayfalarını çevirmeye başladı.

Yere düşmekten korkmazdı. Fakat en kısa sürede kalkmayı isterdi ve kendine gelir gelmez ayağa dikildi. Ellerinle üstünü temizlemeye başladı. Gerçekten saygı değer bir profesördü. Hem karanlık sanatı hemde aydınlık sanatı kullanabiliyordu. Bunu tarihte başarabilen çok az kişi vardı fakat o genç yaşına rahmen bunu yapabiliyordu. Daniel çok az etkilenirdi. O an bu nadir durumlardan biri gerçekleşti. Yenilgiyi kabul etmiş ama pes etmeyen bir tavrı vardı. Gülümseyerek konuşmasına başladı "Bu pek adil bir durum sayılmaz. Ben uzun ve zor yolculuğumu az önce tamamlayıp akademiye geri döndüm. Güçlü olduğunuzu biliyordum. Yinede böyle bir teknik kullanabildiğinizi tahmin edemedim." bir an duraksadı ve yüzünde kendini beyenmiş ifadesi yer aldı. Tabikide ukelalığından vazgeçmesi söz konusu olamazdı. Konuşmasına şu sözcüklerinle devam etti "Fakat aslında kaybeden sizsiniz. Eğer gücüm yerinde olsaydı ve aptal olsaydım karşı teknik olarak bir aydınlık küre oluşturabilirdim. Evet bu sizin saldırınızı bastırmakla kalmaz aynı zamanda akademiyide tarihe gömerdi. Siz bir koruma profesörüsünüz bilmeniz gerekiyor. Eğer akademi yok olursa korunan şey yok olur. Eğer korunan şey yok olursa saldırı gücünün bir önemi kalmaz." masanın üzerinde ki pardesüsünü alıp sırtına geçirdikten sonra profesörün yanına yaklaşıp kulağına fısıldadığını hissetti. Yüzünde hafif bir gülümsemeyle "Hafızam konusunda endişelenmenize gerek yok profesör. Çünkü ben hafızamı kaybedeli çok oluyor." konuşmasını bitirdikten sonra arkasını dönüp kapıya yönelmeye başladı. Kapının çıkışında geldiğinde konuşmasına devam etti. Sırtı profesöre dönük bir vaziyette konuşuyordu.Biraz yorgun biraz ciddi biraz inatçı bir ses tonuyla "Benim için bu günkü ders bitmiştir. Yeterince şey öğrendiğimi düşünüyorum. Ama aramızdaki bu mesela bu derste çözüm bulduğunu sanmıyorum. Bir sonraki dersinizi sabırsızlıkla bekliyor olacağım profesör. "yüzünde büyük bir gülümsemeyle koridorun başına bıraktığı çantasını alarak biraz dinlenmek için yatakhanesine doğru ilerlemeye devam etti."

Koşarcasına attığı adımların pek bir faydası yoktu; ders başlayalı bir kaç dakika olmuş olmalıydı ve o her zamanki gibi yetişme çabasındaydı. Üstündeki mini eteğin koşmak için uygun olmadığı ortadaydı. Adımlarını iyice hızlandırıp "Meg-chan; bundan sonra bir yere daha gecikmek yok. Gecikirsende mini etek yok!" diye söz verdi kendi kendine akademinin kıvrımlı merdivenlerden inerken. Çarptığı bir avuç öğrenci ve atlattığı sayısız düşme tehlikesinden sonra ikinci kattaydı işte!

Sınıf kapılarının önünden geçerken "Ah, bu değiil, bu da, lanet olsun buda değil!.." gibisinden mırıldanıyordu.

Açıkçası; dersin ismi bile O'nu heyecanlandırıyor ve merak uyandırıyordu. Karanlık şeylerle pek alakası yoktu -hatta karanlıktan korkardı- fakat; ilginç bir şekilde karanlığı azda olsa kontrol etmek gibi bir düşünceyi rahatlatıcı buluyordu. Korktuğu şeyleri kontrol etmeyi kim istemezdi ki?

Sınıf kapısını bulduğunda nefes alış-verişini ve üstünü bir düzene sokmak için birkaç saniye tanıdı kendine. Derin nefesler alıp, saçını ve tişörtünü düzelttikten sonra elini kapıya doğru uzattı. Kapının diğer taraftan açıldı ve dışarı çıkan sarışın arkasından baktı. Adını veya hakkında ki herhangi bir şeyi bilmiyordu, sadece akademiye ilk geldiği zamanlardan hatırladığı bir simaydı. İçeriye girmeden önce kısa bir an göz gezdirdi; içerde Sona ve profesör olduğunu tahmin ettiği 20'li yaşlarındaki genç erkekten başka kimse yoktu.

"Şeey.. Ihım. Yanlış zaman mı? Gelebilir miyim? Hehhe.."

Minik kıkırdısına rağmen yüzündeki sıkıntılı ifade farkediliyordu. Derse geç kalmıştı ve profesörün nasıl biri olduğu hakkında en ufak bir fikri yoktu. Anlayışlı biri olsuun, anlayışlı biri olsuun! diye yakardı içinden. Ama sadece 5 dakika falan gecikmişti; sorun çıkmayacağını umuyordu, en kötü ihtimalle biraz güç kullanırdı. Birazcık gücün kime ne zararı olabilirdi ki, değil mi ama? Sakinleşmenin etkisiyle yüz ifadesi gevşedi ve şirin kız havalarındaki gülümsemesine büründü. "Geciktiğim için özür dilerim." Hala geciktiği için özür dilemediği farkettiğinden sade ama sempatik bir ses tonuyla özür diledi. Ve ardından profesörü incelemeye başladı. Gözleri, ilk önce bir süre profesörün gözlerinde oyalandı. Kırmızı gözleri parlaktı, tehlikeliydi. Meg daha önce birçok değişik göz rengi görmüştü fakat gördüğü ilk kırmızı gözlerdi. Yavaşça bakışlarını saçlarına çevirdi. Gözlerinin üstüne dökülen gri saçları kırmızı gözleriyle mükemmel ve gene tehlikeli bir biçimde uyum içindeydi. Kafasında canlandırdığı profesör tanımına uymayacak kadar gençti, ama bu ders için yaratılmışçasına karanlıkla bağlantılı bir havası vardı. Uzundu. Meg O'nun omzuna kadar gelmiyordu bile. Ve yapılıydıda. Bakışları tekrar kırmızı gözlerde sabitlendi bir süre daha. Ardından hızlı bir şekilde kafasını yere eğdi. Profesörün cevabını bekliyordu.

Fafner gazetesini bir yere bıraktı ve gelen kıza doğru söyle bir göz ucuyla baktı.Kimsenin duyamıyacagı bir sesle hafif bir ıslık atar gibiydi.Ufacık tefecik görünen bir hali vardı gerci.Ama bir ders için mini etek bile fazla gibiydi.kızın halini gördükten sonra-galiba fazla koşmuş gibiydi-biraz alay etmek geliyordu içinden,ama su zamanda bilhassa profesör iken oturaklı bir yapısı olmalıydı.Geçip sıraya oturan kız'a bakarken tek kaşını kaldırarak''Tabikide gelebilirsiniz genç bayan daha derse başlamadık vee ayrıca bu derste bile olsa mini etek sizin için biraz fazla gibi.''demiş ve hafiften gülümsemişti.Daha sonra resmen gözlerine odaklanmış olan kıza doğru soğuk ve umursamaz bakışlarını yöneltmişti.Düşünce okuyabilen görüşü sayesinde aklındakileri rahatça görebiliyordu.Kendi kendine vay be ben ne karanlık biriymişim,acaba lanetli halimi görse ne düşünürdü.Diyordu.Harika düşünce okuyup akıldan telepatik mesajlar verebilen görüş gücü ile kızın beynine bir mesaj yollamıştı''Gözlerim hoşuna gitti sanırım.''Daha sonradan ise fazla ayakta kaldığını düşünerek ve özür üzerine''Mühim değil git ve kendine bir sıra beğen bir kişi daha geldiğinde derse başlıyacağım.''demiş ve sigara tablasını çıkartmıştı içinden biraz tütün alıp kagıdına sarmış,dudaklarına kondurmuştu.Parmagının birini sigaranın ucundan gezdirmiş ve sigara yanmıştı.İlk duman biraz karanlıktı,buda yaptığı şeyin verdiği auradan olmalıydı.Siyah bir sigara dumanı,ne kadar da garip.tabi sonradan normal duman kendine yer açmıştı.Ve o da gazetesini tekrar eline almış arada sigarasının dumanını tüttrüyordu.Yeni gelecek bir kişiyi daha beklemek için biraz daha zamanı olabilirdi.

Misafir

Bu ders ilk çıktığında belki bir umuttur diye gözleri parlamıştı.Karanlık sanata ulaşmak istiyordu çünkü.Yavaşça üstünedeki kıyafetleri düzeltti ve sınıfın kapısını aramaya başladı.Gayet sakin bir biçimde dolanıyordu sessiz koridorlarda.Bu okul hep böyledi onun için;sessiz,ürpertici,kasvetli.Doğru kapıyı bulduğunda içeriye şöyle bir baktı.Daha çok fazla kişi gelmemişti.Çoğu tanıdık simanın dışında kötü bir aura seziyordu ama auranın sahibi galiba burda yoktu.Yavaş yavaş içeriye girdiğinde tanıdık simalara başıyla şöyle bir selam verdi ve yerine oturdu.Aklındaki düşünce de belliydi profösöre bakmak tabiki.Kafasını ağır bi biçimde kaldırarak ona baktı.Telaşlanmıştı ve karşısında duran kişinin fafner olmamasını istiyordu.Dikkatli baktıktan sonra bundan emin oldu.Biraz değişmişti ama hala ayaktaydı.İçinden Bunlar hiç ölmicekmi cehennemden bile çıkıyosan tamam atın beni camdan''dedi ve bunu söylediklerini onun duyduğundan bile emindi.Hafif bir tebessüm atarak gözleriyle selam verdi ona.Etrafın karanlığıyla ,çıkan sigara dumanıyla ve kırmızı gözlerle oluşan ambiyans harikaydı.Bu dersi tam anlamıyla öğrenmek istiyordu ve başka çaresi yoktu.Biraz konuşmanın kimseye zararı olmaz diyerek ''Sayın hocam tarzınız değişmiş görüşmeyeli birde profösör olmuşsunuz tebrik ederim hızla yükseliyorsunuz.'' dedi ve o kırmızı gözlere tekrar baktı.İçindeki duygulardan emin olduğu için bir problem yoktu.Nede olsa ondan birşey saklanmazdı.

Profesörün gözlerindeki fazla oyalanmayı farkettiğini anlaması üzerine anlık bir utanç hissetti ama kafa karışıklığı daha yüksek bir dozdaydı. Tee-le-pa-ti? Telepati yeteneğide mi var?! Profesörün sorusuna mantıklı bir cevap bulmayı denedi ama içinde bulunduğu durum -utanç ve şaşkınlık- işi zorlaştırıyordu. Etek hakkında ise.. Sadece duymamış gibi yaptı. Ne diyebilirdi ki? Bu O'nun genel giyim tarzıydı işte. Çaresizce kendine bir yer seçip oturdu. Sona'ya minik bir gülümseme attıktan sonra profesöre birkaç kez daha baktı. Fakat bu seferki bakışları az öncekilerin aksine kısa ve seyrekti. Sigarayı ağzına götürmesini izlerken Derste. Sigara. İçmek? diye düşündü; ilginç bir tipti. Sonrasında sigarayı tek bir parmağının hareketiyle yaktığını görünce sadece ilginç biri olmadığına karar verdi.

Oha! Ateşide mi kontrol ediyor?! Vede siyah duman?! Tamam tam olarak ne emin değilim ama normal değil işte. Tanrım bu adamın kullanamadığı bir güç yok mu? Aklından bu şaşkınlık dolu cümleler geçerken açılan kapı sesiyle bakışlarını kapıya yönlendirdi; uzun boylu biri daha, fakat bu seferki kumral saçları ve yeşil gözleriyle tepeden tırnağa tanıdık biri; Dean. İçindeki mutluluk yüzündeki büyük bir gülümsemeyle somutlaşırken, Dean'in minik selamı üzerine parmaklarını hafifçe oynatarak el salladı. Akademiye geldiği ilk zamanlarda -tuhaf ve açıkçası saçma bir şekilde- tanışmışlardı ve çok fazla zaman geçirmemelerine rağmen Dean'e hissettiği güven ve sevgi uzun zamandır tanışıyorlarmış izlenimini yaratıyordu. Akedemiden geçici bir süre için gittiğinden beri ise, görüşmemişlerdi. Dersten sonra biraz vakit geçirmeliyiiz! diye düşündü. Vakit geçirdikçe akademiyi özlediğini daha iyi anlıyordu. Yaşadığı mutluluğun kendini profesöre daha fazla rezil etmesini istemediğinden tekrar profesöre döndü; adamın sayısız güçlerinden biride düşünce okumak olduğuna emindi. Ve dersi gerçekten merak ediyordu.

Sona'nın yaptığı savunma pekte işe yaramamıştı ama Sona zaten bunu bekliyordu.Bir anda her yerine inen darbeyle ağzından küçük bir çığlık kaçmıştı,bunu engelleyememişti ama saldırı o kadarda güçlü değildi.Bir taraftan profesörü dinlemeye çalışıyor bir taraftan acıyla uğraşıyordu.Birinin sınıfa girdiğini fark etti.Biraz kendini zorlayınca giren kişinin Daniel olduğunu anladı.Resmen tanışıklıkları yoktu pek Daniel ile Sona'nın.Hatırladığı kadarıyla imitasyon odasındayken aynı gruptaydılar.Daniel'in konuşmasını dinledi biraz kıvranarak ve bir süre sonra acısı dindi.Bunu Daniel'in yaptığını anlamıştı ve teşekkür etmesine fırsat kalmadan profesörle aydınlık-karanlık karşılaşmasına geçmişlerdi.Sona gözleri hafif açık bir şekilde izledi.Gözlerinin hafif kapalı olmasının sebebi acı yada yorgunluk değildi.Ama nedense karşılaşmayı tamamen izlemeye gönlü razı olmamıştı.En sonunda bittiğini anladığında gözlerini tamamen kapattı Sona.Daniel karanlık bir kürenin içindeydi.Sınıftan çıt çıkmıyordu zaten.En sonunda birilerinin kısık sesli tezauratlarını duyunca gözlerini açtı.Daniel karanlık kürenin içinden yürüyerek çıktığını fark etti ama bir anda yere yığılmıştı.Sona'nın ağzından küçük bir inilti kaçmıştı bile.Daha sonra profesörün onunla ilgilendiğini ve Daniel'in ayağa kalktığını görünce tuttuğu nefesini rahatça verdi Sona.Daniel'in gerçekten iyi olup olmadığını anlamaya çalışır vaziyette sınıftan çıkışını izledi."Ona teşekkür bile edemedim."dedi kendisinin bile duyamayacağı bir ses tonuyla daha sonra elini kaldırdı.O sırada profesörün sınıfa yeni giren Meg'le ilgilendiğini fark etti.Meg'in gülümsemesine hafif buruk bir gülümsemeyle karşılık verdi."Profesör,derse başlamadan ben lavaboya gidip biraz kendimi toparlaya bilir miyim?" Profesörden cevap beklerken sınıfa giren Dean'la dışarı çıkma hayalleri biraz söndü.Tek bir kişi bekliyordu çünkü profesör.Yinede hala yanıt bekleyen gözlerle profesöre bakmaya devam etti.Gerçekten biraz yüzüne su çarpsa fena olmazdı.Az önce yediği şey pekte normal bir şey değildi.Hem Daniel'a rastlarsa ona bir teşekkürde ederdi ve iyi olup olmadığını gözleriyle görmüş olurdu.

Uykusuz geçen günlerin ardından ilk bulduğu yere sızarak kendini dış dünyaya kapatmış astara seyahatler ile dolu bir yol seçmişti.Kaç saat kaç gündür bu halde uyuyordur bilinmez ama bir şey gözlerini aralamasına sebep olmuştu.Tek gözü aralı ilen kısık bir bakış atarak iki derin nefes aldı ve birden üzerindeki örtüyü bir kenara fırlatarak ayağa dikildi.Kollarını iki yana çevirerek hızlıca gerildikten sonra paytak adımlarla etrafına baktı.Nasıl olduğunu bilmese de kendini profesör masasının hemen ardında sızarken bulmuştu.Bir adım atarak önündeki masada oturan profesöre yaklaştı ve elini omzuna koydu.Hafifçe başını çevirerek yüzünü profesöre çevirdi ve kendini tutamayarak bir kahkaha patlattı.

''Birader sen profesör mü oldun ya yakışır ''alaycı bir ses tonu ile sözlerini bitirdikten sonra gözlerini Fafner'in tabakasına dikerek hızlıca bir sigara kaptı.''Unvanlar değişmiş olabilir ama hala tütün zevkin aynı''Ağzına götürdüğü sigarasını küçük bir parmak hareketi ile yakarak kısa bir nefes çekti.Çektiği nefes geri verirken kendi kendine işte dünya böyle bir şey ne kadar çamura düşersen düş,ne kadar umutsuz olursan ol,ne kadar çektiğin acıların senden kalbini ve ruhunu aldığını savur isen savun öyle bir an gelir ki bu kadar kötülüğün arasında sana huzur verip gülümseten bir kaç saniye geçer ömürde.İşte o zaman geldiğinde sadece unutmak ve o iki saniyelik mutluluğun tadını çıkarmak gerek diye düşünüyordu.Yavaşça yere çökerek yerdeki örtüsünü tekrar üzerine örtü ve bir yandan sigarasını içmeye devam ederken diğer bir yandan gözlerini tekrar aralamaya karar vermişti.

Oluşan durumdan rahatsız da değildi,tabi onlar birer kardeşlerdi.Yarı kan da olsalar.Elini omzuna koymadan önce zaten geleceğinden haberdardı,her nasılsa bunu zaten biliyordu.Omuzlarına elini koydugunda gayet sakin ve hiçde rahatsız değildi,sanki hiçbirşey olmamışcasına gazetesini okumaya devam ediyordu.Sigarasından aldığını gördüğünde yine birşey dememişti,onların birbirlerinden saklıyacağı hiçbirşeyleri yoktu çünkü.''Ahh evet kardeşim şimdi de bir profesör olduk,gerçi eskisi gibi atraksiyon yok,biraz daha sıkıcı ve şu yeni yetmeler,hiçte güçlü değiller.Bu arada o tütünü beraber bulduğumuz için zevk değişmez ama senin biraz uyuman gerek''dediği anda zaten Vanth horluyacak kıvama gelmişti bile.Hafiften sırıttı ve sona ya dönerek.''Yüzüne su çarpmak hımm''demiş ve havanın yogunlugunu su molekülünü kullanarak bir tür ufak su topu oluşturmuş ve yüzüne yollamıştı.''Sanırım kendine geldin,bu arada dean hoşgeldin kendine bir yer seç bakalım,dersten birşey öğrenmeden çıkmak yok.''son sözü biraz sert tonda idi.Tanışmayı bir kenarıya bırakıp sadece Adını havaya tebeşir tozlarını kullanarak yazmıştı''Fafner Sareth''biraz gülümsedikten sonra''Tamam tanıştığımıza göre artık derse başlıyalım,bugünkü ilk dersimizde sizin için değişik bir süprizim var,yapacağınız ilk şey içinizdeki karanlıgın tohumlarını filizlendirmek,nasıl yapacağız biz iyi insanlarız diyebilirsiniz fakat,her insanda olduğu gibi sizinde sinirsel bir tarafınız vardır buda sizin içinizdeki gücün yüksekliğinden ibaret olarak kendini gösterir.Şimdi sizden avucunuzda bir karanlık topu oluşturmanızı istiyorum.Büyülü sözler yok,tek yapmanız gereken şey en çok kızdığınız şeyi aklınıza getirerek bunu yapmak,Sınıfın yan bölümünde bulunan tahta kuklalara ise bu karanlık topları fırlatacaksınız.Olup olmadığına ben karar vereceğim.Yapması ise şu şekilde.''dedikten sonra elinde büyükçe bir top oluşturmuş ve tahta kuklalardan birine yollamıştı.Çarptığı andan itibaren kukladan eser yoktu,sadece öğrencilerin önüne düşmüş kuklanın yüzünden parçalar vardı,alevlenmiş halde.''Şimdi başlayın yapana kadar burdasınız,isterseniz yorgunluktan bayılın fakat kalktıgınızda tekrar deneyeceksiniz.''dedikten sonra öğrencilerin arasında dolaşmaya başlamıştı.

"Eh?"

Daha profesörün güçleriyle ilgili şaşkınlığını tam olarak üzerinden atamamışken şimdide masanın dibinden yeni uyanmış bir öğrencinin çıkmasıyla başka bir şey diyememişti. Vanth'ın porfesörle konuşmalarını dinlerken durum o kadar tuhafına gidiyordu ki gülemedi bile. Ve ardından Sona'nın yüzünde patlayan su topu.. Gülmemesi sağlığı açısından en iyi şey olmuştu belki de..

Profesörün hafif alaycı sözlerinin nasıl olacağını göstermek amacıyla kuklanın parçalarını etrafa saçtığı an Sona'ye dönüp bir durumu-tam-olarak-kavrayamadım? bakışı attı; hayatındaki en ilginç dersin hangi ders olacağına şüphe yoktu.

Sırasındaki yanan küçük parçayı üfleyerek uçurdu ve hayatı boyunca en sinirlendiği şeyin ne olduğunu düşünmeye başladı; ailesi, öğretmenleri veya arkadaşlarıyla yaptığı hiçbir şeyin o karanlık topu yapmak için yeterli olmayacağını biliyordu. Sona'ya daha birkaç gün öncesine kadar hissettiği öfke hariç.. En işe yarayabilecek şey bu gibi görünüyordu.

Gözü kısa bir an sıraların arasında dolaşan profesöre takıldı; eğer bunu yapmak için oda sinirlendiği bir anı düşünmek zorundaysa gerçekten sinirli olmalıydı; o top olduğu yerden bakınca kesinlikle güçlü ve büyük görünüyordu. Elbette hiçbir şey sormadı, dersin başlangıcında olanlardan dolayı sorması halinde kendisine kötü bir şeyler olacağını biliyordu.

Gözlerini hafifçe kaldırdığı sağ elinin üzerine dikti. Öfkeli hissetmesine yardımcı olabilir gibi saçma bir umutla kaşlarını çatmıştı. Bir-iki dakika geçmeden hamam böceğini andıran oldukça minik bir topun karanlık bir ışıkla parladığını gördü, ve top aynı hızla yok oldu. Yüzünü buruşturup derin nefesler alıp verirken konsantrasyonunu son noktasına kadar kullanmayı denedi, bu sefer sadece öfkeli olduğu olayı değil, bunun bir daha olması halinde yaşayacağı öfkeyide düşündü. Elinde oluşan yeni topun konsantrasyonunu bozmasına izin vermeden düşüncelerine başka şeyler daha ekledi; hayalgücünün gelişmiş olması bu sefer gerçekten işe yarıyor gibiydi. Havada duran siyah top yavaş ama etkili bir şekilde büyümeye başladı. En azından küçük bir çocuğun yumruğu kadar denilebilirdi. Topun tekrar yok olmasından korkarak hızlı bir biçimde topu kuklaya gönderdi..

O o kadar da güçlü bir top sayılmaz çünkü top tam kuklaya giderken havada kayboluyor.Fafner öğrencilere izlerken deneme durumu başlıyordu bile ''Haydi genc bayan biraz daha konsantre olun,ne kadar çok öfke o denli mükemmel güç demektir.Devam edin.Kendi aranızda olan birşey değil,affedilmeyecek şeyleri düşünün.'''demişti ve bekliyordu.

Not:Olusturdugunuz şeyi yollarken yapıp yapamadıgınıza ben karar veririm

» Karanlık Sanatlar 2.ders((tüm sınıflar ortak))
» Tüm Sınıflar Ortak Ders
» Tüm Sınıflar Ortak 3. Ders
» 1. 2. Sınıflar Ortak Ders
» Tüm sınıflar ortak ders